Η δεκατριάχρονη Καλλιόπη Σταθάτου από το Άσπεν Κρικ της Μοντάνα δεν ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι. Από μικρή είχε μια έμφυτη αγάπη για τα παλιά πράγματα – ό,τι είχε σκουριάσει, ξεθωριάσει ή ξεχαστεί της φαινόταν γεμάτο δυνατότητες. Ενώ οι συνομήλικοί της έπαιζαν βιντεοπαιχνίδια ή σκρόλαραν στα κοινωνικά δίκτυα, εκείνη περνούσε ώρες στο συνεργείο του θείου της, εξερευνώντας εργαλεία και παλιά μηχανήματα.
Μια μέρα του Απρίλη, περπατώντας στη μάντρα του παλιού σταθμού λεωφορείων, το βλέμμα της έπεσε σε ένα εγκαταλελειμμένο τροχόσπιτο, ξεθωριασμένο και μισοβουλιαγμένο στη λάσπη. Το εξωτερικό του ήταν γεμάτο γρατζουνιές, η μπογιά ξεφλουδισμένη και το εσωτερικό φαινόταν σαν να το είχε καταπιεί ο χρόνος. Κι όμως, τα μάτια της Καλλιόπης έλαμψαν.
Με τα λίγα χρήματα που είχε μαζέψει από δουλειές της γειτονιάς –περίπου 180 δολάρια– κατάφερε να αγοράσει το τροχόσπιτο. «Θα το κάνω καταφύγιο ονείρων», είπε αποφασιστικά στους γονείς της, που στην αρχή τη θεώρησαν τρελή αλλά τελικά τη στήριξαν.
Για εβδομάδες, δούλευε σκληρά: καθάρισε, έβγαλε τις παλιές μοκέτες, έμαθε να χειρίζεται πριόνι και κατσαβίδι, έβαψε το εξωτερικό με ζωηρό γαλάζιο και γέμισε το εσωτερικό με χειροποίητα μαξιλάρια, ράφια και κουρτίνες από επαναχρησιμοποιημένα υφάσματα.
Το μικρό της στούντιο έγινε ένας κόσμος από μόνος του – γεμάτο ζωγραφιές, βιβλία, φωτογραφίες και φώτα-γιορτής που άναβαν κάθε βράδυ σαν να έλεγαν “όλα είναι δυνατά”.
Όταν μια τοπική εφημερίδα έμαθε για το έργο της, της αφιέρωσε ένα άρθρο με τίτλο: «Το κορίτσι που έδωσε ζωή σε ό,τι οι άλλοι πέταξαν». Από εκείνη τη μέρα, πολλοί άνθρωποι την πλησίασαν, ζητώντας της να τους βοηθήσει να μεταμορφώσουν και τα δικά τους παλιά τροχόσπιτα.
Αντί να ζητήσει χρήματα, η Καλλιόπη έβαλε έναν καινούργιο στόχο: να μεταμορφώσει εγκαταλελειμμένα τροχόσπιτα για αστέγους νέους της πόλης. Με τη βοήθεια εθελοντών, φίλων και δωρεών, έπιασε δουλειά στο πρώτο της «κοινωνικό βαν».
Η αγάπη, το μεράκι και η επιμονή της δεν βελτίωσαν μόνο τη δική της ζωή – άναψαν φως στις ζωές πολλών άλλων.
Γιατί, όπως έλεγε πάντα η ίδια:
«Τα χαλασμένα πράγματα δεν είναι για πέταμα. Είναι για αναγέννηση».