Πέντε έτη μετά την αναχώρηση της συντρόφου μου από τη ζωή, προσπαθούσα να ενώσω τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού μου, με μοναδικό στήριγμα την κόρη μου.
Είχαμε προσκληθεί στην ένωση του στενότερού μου αδελφικού φίλου· μια στιγμή που πίστευα πως ίσως έφερνε λίγο χρώμα στην ασπρόμαυρη καθημερινότητά μας.
Βήμα-βήμα μάθαινα να ανοίγω ξανά την καρδιά μου στο φως, να αφήνομαι σε στιγμές χαράς, παρά τα φαντάσματα του χθες που δεν έλεγαν να σβήσουν.
Όμως κανένα σχέδιο δεν θα μπορούσε να προβλέψει το σοκ που με περίμενε.
Το σκηνικό ήταν μαγευτικό — οι ακτίνες του ήλιου έλουζαν απαλά τις ανθισμένες διακοσμήσεις, και το απαλό κύμα της θάλασσας αγκάλιαζε το χώρο με γαλήνη. Όμως την ώρα που το τελετουργικό κορυφωνόταν, εκείνος ο φίλος πλησίασε τη νύφη και αποκάλυψε το πρόσωπό της.
Εκείνη η ματιά, τη στιγμή που διασταυρώθηκαν οι οφθαλμοί μας, με χτύπησε σαν κεραυνός.
Η γυναίκα που στεκόταν μπροστά του έμοιαζε ανατριχιαστικά με εκείνη που είχα αποχαιρετήσει για πάντα. Κάτι στο βλέμμα της, στη σιλουέτα της, θύμιζε την απουσία που ακόμα έκαιγε.
Η μικρή μου, βλέποντας τη μεταβολή στη στάση μου, με ρώτησε ήσυχα, «Μπαμπά, γιατί έχεις δάκρυα;» Η παιδική της φωνή με έβγαλε από τον συναισθηματικό λαβύρινθο, αφήνοντάς με βουβό, ανίκανο να ξεχωρίσω το τώρα από τις παλιές πληγές.
Σ’ εκείνο το φορτισμένο λεπτό, το χαρμόσυνο γεγονός μετατράπηκε σε καθρέφτη της δικής μου απώλειας.
Γύρω μου ο κόσμος γιόρταζε, κι εγώ βυθιζόμουν στην επίγνωση ότι οι πληγές της καρδιάς, όσο κι αν προσπαθήσεις να τις καλύψεις, μπορεί να ανοίξουν ξανά εκεί που δεν το περιμένεις.
Η όποια αντοχή είχα καλλιεργήσει, η φλόγα της ελπίδας που κρατούσα για το παιδί μου, θρυμματίστηκαν σε μία ανάσα.
Κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, μέσα στην ελαφριά ατμόσφαιρα ενός έρωτα που άνθιζε για άλλους, ένιωσα έντονα πως υπάρχουν πόνοι που δεν ξεχνιούνται ποτέ.