Βρισκόμουν στον χώρο μαγειρικής, σιγοτραγουδώντας ανέμελα καθώς ανακάτευα ένα αρωματικό μείγμα πάνω στη φωτιά.
Ήταν μια από εκείνες τις νύχτες που όλα κυλούσαν ήρεμα, χωρίς πίεση.
Είχα σκεφτεί να κακομάθω τον Ίθαν με το αγαπημένο του πιάτο – χειροποίητα μακαρόνια – και για λίγη σπιρτάδα, είχα επιλέξει να ντυθώ απλά με μια μαγειρική ποδιά.
Δεν υπήρχε κάποια γιορτή ή λόγος.
Απλώς με κατέλαβε η επιθυμία να κάνω κάτι αυθόρμητο και παιχνιδιάρικο.
Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Ίθαν.
Γύρισα με ενθουσιασμό να τον καλωσορίσω, όμως εκείνος με κοίταξε με ένα ειρωνικό χαμόγελο αντί θαυμασμού.
«Τι εμφάνιση είναι αυτή;» μου είπε πειραχτικά.
«Μήπως έχασες κάποιο παιχνίδι ή ήταν στοίχημα;»
Τον κοίταξα με απορία, σηκώνοντας το φρύδι.
«Συγγνώμη;»
Χαχάνισε.
«Δηλαδή, σοβαρά τώρα; Μόνο ποδιά; Είναι σαν να βγήκες από παλιά γελοιογραφία όπου η σύζυγος καταστρέφει το δείπνο.»
Α, έτσι ήθελε να παίξουμε; Καλά.
Θα μπω στο παιχνίδι του.
Του χάρισα ένα από τα πιο γλυκά μου χαμόγελα.
«Α, γελάς, ε; Για να δούμε αν θα συνεχίσεις να χαμογελάς με άδειο στομάχι.»
Πριν αντιληφθεί τι συνέβη, απενεργοποίησα τη φωτιά, άρπαξα το πιάτο με το φαγητό και βγήκα έξω στον κήπο.
Άφησα το πιάτο σε ένα τραπέζι, έκλεισα πίσω μου την τζαμένια πόρτα και στάθηκα με τα χέρια σταυρωμένα.
Εκείνος με κοίταζε μπερδεμένος.
«Τι κάνεις τώρα;» ρώτησε απορημένος.
«Α, τίποτα το ιδιαίτερο,» απάντησα δήθεν αθώα.
«Απλώς παίρνω λίγο καθαρό αέρα.
Και αφού η επιλογή ντυσίματος σου φαίνεται για γέλια, σκέφτηκα να απολαύσεις μόνος το δείπνο, ενώ εγώ εξετάζω την ‘καρικατούρα-νοικοκυράς’ μου.»
Το γέλιο του εξαφανίστηκε από τα χείλη.
«Έλα τώρα, μωρό μου, δεν το εννοούσα.
Ήταν αστείο.»
«Ναι, κατάλαβα.
Πολύ διασκεδαστικό πράγματι.»
Πήρα μια μπουκιά σκόρδο με θεατρικότητα.
«Μμμ… εξαιρετικό!»
Ο Ίθαν γρύλισε, τρίβοντας το μέτωπό του.
«Καλά, καλά, το παίρνω πίσω.
Είσαι εκπληκτική.
Φανταστική.
Απαράμιλλη στην κουζίνα.»
Προσποιήθηκα ότι το σκέφτομαι σοβαρά.
«Χμμ… Δεν είμαι σίγουρη.
Το λες ειλικρινά;»
Αναστέναξε, πλησιάζοντας την πόρτα.
«Ναι, και κάτι ακόμα: αυτή η ποδιά είναι το πιο ελκυστικό πράγμα που έχω δει ποτέ.»
Πλησίασε την απάντηση που ήθελα.
Χαμογέλασα και του άνοιξα την πόρτα.
«Τώρα μιλάς σωστά.
Άντε, στρώσε το τραπέζι.
Αν είσαι φρόνιμος, ίσως σου φυλάξω γλυκάκι.»
Ο Ίθαν δε χρειάστηκε δεύτερη προειδοποίηση.
Συμπέρασμα; Ποτέ μη μειώνεις μια γυναίκα που γνωρίζει την αξία της – ειδικά αν μπορεί να σε κατατροπώσει με μία απλή ποδιά.