Όταν αποφάσισα να αφεθώ ξανά στο παιχνίδι του φλερτ, οι φίλες μου με κοιτούσαν λες και είχα χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Είχα ήδη συμπληρώσει τα πενήντα τέσσερα, ο πρώην άντρας μου είχε επιλέξει να φύγει, και μέσα μου έκαιγε η ανάγκη να νιώσω ξανά επιθυμητή, ζωντανή, θηλυκή.
Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Βίκτορ. Μένει απέναντί μου, κι είχαμε ανταλλάξει μερικά λόγια κατά τις καθημερινές μας βόλτες στο κοντινό παρκάκι. Η επικοινωνία μας άρχισε δειλά, όμως γρήγορα εξελίχθηκε σε κάτι πιο βαθύ. Κάποια στιγμή, μου πρότεινε να βγούμε.
Επέλεξα να τον καλέσω σπίτι μου για δείπνο. Όλη μέρα είχα αφοσιωθεί στην προετοιμασία: ετοίμασα ένα ιδιαίτερο μενού, άναψα κεριά, φόρεσα το πιο κομψό ρούχο μου. Είχα αμηχανία αλλά και ενθουσιασμό. Ήθελα να είναι μια μαγική νύχτα.
Στις επτά ακριβώς, ο ήχος του κουδουνιού έσπασε τη σιωπή. Άνοιξα… και έμεινα άφωνη. Εκεί στεκόταν, χωρίς ένα λουλούδι, χωρίς ένα κουτί με γλυκίσματα, χωρίς κανένα δείγμα τρυφερότητας.
«Έφτασες με άδεια χέρια;» τον ρώτησα ξαφνιασμένη.
«Και λοιπόν; Δεν είμαστε στην εφηβεία,» απάντησε ανέμελα.
«Ακριβώς γι’ αυτό,» του ανταπάντησα, με ένα ψυχρό χαμόγελο. Κι έπειτα του έκλεισα την πόρτα κατάμουτρα.
Ένιωθα προδομένη. Πώς γίνεται κάποιος ενήλικος να εμφανίζεται σε μια πρόσκληση χωρίς κανένα ίχνος ευγένειας ή φροντίδας; Μα αυτά τα χρόνια, μου δίδαξαν κάτι θεμελιώδες – ο αυτοσεβασμός είναι αδιαπραγμάτευτος.
Αν ένας άντρας δεν σε βλέπει εξαρχής σαν μια ιδιαίτερη γυναίκα αλλά σε αντιμετωπίζει απλώς σαν μια ευχάριστη συντροφιά ή μαγείρισσα, τότε η συνέχεια δεν προμηνύεται καλύτερη.
Αργότερα, ο Βίκτορ – θυμωμένος και πληγωμένος στον ανδρικό του εγωισμό – κυκλοφόρησε φήμες στη γειτονιά. Με χαρακτήρισε αλαζονική και καταδικασμένη στη μοναξιά. Ας λέει ό,τι θέλει. Προτιμώ τη σιωπή, παρά μια ζωή με κάποιον που αγνοεί την έννοια του σεβασμού.
Ίσως, κάποια στιγμή, να συναντήσω έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει τι σημαίνει αληθινή σύνδεση. Ή ίσως τέτοιοι άνθρωποι είναι πια σπάνιοι.
Εσείς τι λέτε; Ήταν η αντίδρασή μου υπερβολική ή τελικά απλώς στάθηκα στο ύψος μου;